سالهاست که کارگران ایران به دلیل دستمزدهای پایین و افزایش بی وقفه هزینه های زندگی با فقر و نداری دست و پنجه نرم میکنند و بطور دائمی و روزمره شرمنده همسر و فرزندان خود هستند. در طول این سالها هر کدام از آنها بنوبه خود تلاش کرده از طریق اضافه کاریهای طاقت فرسا و دست و پا کردن شغل دومی، درصد ناچیزی از رنج و آلام خانواده هایشان برای گذران زندگی را کاهش دهند.
اما واقعیت این است که دیگر با این دستمزدها و گرانی سرسام آور موجود، نه اضافه کاری و نه شغل دوم نمیتواند گرهی از فقر و تنگدستی آنها باز کند. گذشته از این، آیا شایسته است آنها به دلیل دستمزدهای پایین و فشار کمرشکن هزینه های زندگی مجبور شوند تن به اضافه کاریهای طاقت فرسا و شغل دوم داده و شبها جسم و روح رنجور و فرسوده خود را به منزل برده و فرصتی برای استراحت و تفریح  و بودن در کنار خانواده نداشته باشند.

کارگران تولید کنندگان اصلی تمامی ثروتها و نعمات موجود در جامعه هستند و این حق مسلم آنهاست که فقط با اشتغال در ساعات رسمی کار، چنان دستمزدی دریافت کنند که ضمن بر خورداری از رفاه و آسایش، دیگر مجبور نشوند به اضافه کاریهای طاقت فرسا و شغل دوم تن در دهند.
این حق آنهاست و حق گرفتنی است. از اینرو تمامی کارگران در کارخانه ها، پروژه های خدماتی و ساختمانی و غیره در سراسر کشور باید با تشکیل اعتراضات صنفی این حق را مطالبه کنند و وظیفه همهٔ انسانهاست که از این حرکت اعتراضی حمایت کنند.